Radnici koji buše zemlju da bi došli do podzemne vode zovu se bunardžije. Naporedo sa kopanjem, oni oblažu bunarske zidove drvetom, opekom ili kamenom da spriječe odronjavanje.

Mjesto i vrstu bunara određivao je nekada istraživalac izvora, a danas je to posao inženjera hidrologije. Običan bunar može da kopa, budakom, hašovom, ili pijukom, svaki radnik na zemljanim radovima. Prečnik bunara iznosi metar ili čak dva-tri metra, dok mu dubina može biti i do stotinjak metara. Zidovi su mu ozidani, sigurnosti radi, ili su obloženi armiranim betonom. Bunardžiji pri radu stalno prijeti opasnost – od odronjavanja, gušenja, davljenja u vodi. Moderni bunari buše se mehaničkim svrdlom. Mašina zabija u zemlju cijev od nekoliko centimetara u prečniku, do dubine od više stotina metara, kao kad se traži nafta. Voda se izvlači pumpama ili izbija sama. Bunardžiji koji tako postaje dubinski bušač, tada više ne prijeti životna opasnost.