Na današnji dan 1975. godine, u Beogradu je preminuo Ivo Andrić, dobitnik Nobelove nagrade, književnik koji je inspiraciju za svoja najveća djela pronašao u kulturi, istoriji i folkloru rodne Bosne.

Rođen je 9. oktobra 1892. godine u Travniku. Majka ga je kao bebu odnijela u Sarajevo, gdje je njegov otac radio. Otac mu je, dvije godine kasnije, umro do tuberkuloze, nakon čega je majka dječaka poslala kod svoje sestre u Višegrad, gdje je odrastao, u kući u neposrednoj blizini ćuprije Mehmed-paše Sokolovića.

Nakon završetka osnovne škole, upisao je gimnaziju u Travniku, ali je maturirao u Sarajevu. Studirao je u Zagrebu, Beču, Krakovu i Gracu, a tokom studija sarađivao sa brojnim časopisima, u kojima je objavljivao recenzije knjiga, pjesme i bilješke o likovnim izložbama.

Za vrijeme Prvog svjetskog rata, bio je u zatvoru zbog svojih političkih aktivnosti, zajedno sa mnogim projugoslovenskim aktivistima i u to vrijeme napisao svoju čuvenu knjigu stihova u prozi “Ex Ponto”. Nakon rata je započeo diplomatsku karijeru koja ga je odvela u Njemačku, Španiju, Francusku, Rumuniju, Belgiju, Švicarsku…

Tokom Drugog svjetskog rata je živio povučeno u Beogradu, pišući neka od svojih najznačajnijih djela, romane “Travnička hronika”, “Na Drini ćuprija” i Gospođica”.

U oktobru 1961. godine, Ivo Andrić je dobio Nobelovu nagradu za književnost, “za epsku snagu kojom je istraživao teme i opisivao ljudske sudbine iz istorije svoje zemlje”. Cjelokupni novčani iznos od nagrade je donirao bibliotekama Bosne i Hercegovine.

Nakon smrti supruge 1968. godine, počeo se povlačiti iz društvenog života. Preminuo je nakon nekoliko godina borbe sa zdravstenim problemima, a njegova urna je položena u Aleji zaslužnih građana na Novom groblju u Beogradu.

Pored spomenutih, njegova ostala značajna djela su “Prokleta avlija”, “Most na Žepi”, “Omerpaša Latas”, “Put Alije Đerzeleza”, “Jelena, žena koje nema” i “Znakovi pored puta”.