U posljednjih nekoliko dana prava prašina se podigla u medijima iz manjeg eniteta o nestanku srednjovjekovnog spomenika sa pravoslavnog groblja u Dubnici. Čak se o ovome govorilo i na press konferenciji Međureligijskog vijeća BiH. O nestanku spomenika pričao je i jerej pravoslavne crkve u Dubnici Željko Božić ističući da je nestanak spomenika sraman čin, podcrtavajući da su i mnogi drugi spomenici (pravoslavni) uništeni u toku rata, a sa njima i crkva te hram u Dubnici. No, mladi Božić nije upoznat sa istorijskom činjenicom da je baš iz tog sela počela agresija na BiH i na Kalesiju.

Početak SDS-a

Dok je rat u Hrvatskoj uveliko trajao, u Bosni se spremao isti scenarijo kao i čišćenje teritorije na kojoj su živjeli muslimani. U djelovanju SDS-a na prostoru sjeveroistočne Bosne, važnu ulogu imalo je selo Dubnica kod Kalesije. Neposredno prije osnivanja ove stranke u BiH u ovom selu je formirana organizacija ove stranke i izabran ne Opštinski odbor za Kalesiju. Za predsjednika je izabran Petar Janković, vlasnik preduzeća „Dublex“ u Dubnici. Prije nego što se vratio u Dubnicu, Janković je duže vrijeme bio na radu u Njemačkoj. Kao bogat čovjek brzo se snašao i uz pomoć novca i određenih veza osnovao je privatnu firmu preko koje ostvaruje dobre veze sa Srbijom. Janković je uz pomoć političkih ličnosti iz tog vremena prvenstveno misleći na Radovana Karadžića postao osoba koja je Srbima u Kalesiji pružila priču da su ugroženi te da će ih muslimani istjerati sa njihovih imanja. Igrajući na kartu „ugroženosti Srba“, Janković sebi obezbjeđuje brzo napredovanje u SDS-u. Željan vlasti i afirmacije on 12.januara 1991. godine u ime nekog Inicijativnog odbora iz Dubnice šalje pozive raznim ličnostima SDS-a kojim ih poziva da dođu na sastanak Predsjedništva Općinskog odbora na kojem će se razmatrati pitanje formiranja regije za sjeveroistočnu Bosnu (Ozren-Tuzla-Zvornik). Na tom sastanku Petar Janković je izabran za predsjednika SDS-a za sjeveroistočnu Bosnu, a osnovani su i razni fondovi solidarnosti, srpska banka, ekonomsko vijeće itd.

Na čelo Fonda solidarnosti čiji je cilj bio prikupljanje sredstava za Srbe imenovan je Milan Tešić iz Tuzle. Utemeljivači ovog fonda bili su Zvorničko-tuzlanska eparhija, odnosno Pravoslavna crkva u Dubnici, kao i braća Jankovići iz Dubnice. Krajem januara 1991. godine u Dubnici su se počele dešavati čudne stvari. Naime, ljudima srpske nacionalnosti koji su automobilima ili na drugi način putovali prema Zvorniku ili Tuzli pripadnici SDS-a su na ulazu u dvorište crkve u Dubnici prodavali i poklanjali četničke kokarde, a i oružje pod uslovom da onaj koji oružje kupi mora biti zagovarač „srpske države“. Na predsjendištvu ove stranke koje je održano u Tuzli formirane su i čete civilne zaštite koje bi u slučaju rata mogle se prekombinovati u jedinice srpske narodne odbrane. U vrlo kratkom roku u Kalesiji se formira sedam takvih jedinica sa 1.080 pripadnika. Pripadnici ovih jednica su čak u Papraći pred sveštenikom Pahomijem položili i zakletvu koja je glasila:

„Kunem se da ću čuvati pravoslavnu vjeru i srpski narod, a ako zatreba i svoj ću život da žrtvujem“.

Obuka četnika iznad Dubnice

Tada Janković „vojnike“ uzma pod svoje te u Dubnici (šume iznad kiseljaka) organizira obuku uz pomoć vojnika sa Ozrena. Na obuci za komandire jedinica tada su bili: Petar Janković, Jovan Četković, Blagoje Četković, Lazar Dragičević, Jovan Mijatović, Jovo Vasić, Petar Stokanović, Dušan Jović, Živan Kojić, Gavro Ristić, Cvijetin Lazarević, Savo Lukić, Mile Kojić, Dragan Erić, Zoran Ristić, Miodrag Petković, Marko Kovačević, Krsto Mijatović, Tomo Mitrović, Toško Četković, Andrija Lekić, Zoran Antić, Duško Bajić, Jovo Ilić, Sreten Vidović, Petar Perić, Dušanka Janković, Radenko Lazarević, Mile Todić, Miladin Katanović, Milan Nikolić i Dinko Perić.

S obzirom na ratnu ulogu većina porodicia u Dubnicu se nije ni vratila ili su svoja imanja prodali. Prema podacima kojima raspolaže Pravoslavna crkva u Dubnici vratilo se svega šest porodica.

(Korišteni podaci iz knjige Dževada Pašića “Zemlja između istoka i zapada”)