S „arapskim proljećima“ taj dio svijeta počeo je da behara, ali u Izraelu odnosno Palestini još je hladni i krvavi mraz. Podrška koju Evropljani i Amerikanci pružaju „arapskim proljećima“ neće ničemu služiti ako budu ustrajali u davanju bezuslovne podrške samo Izraelu. Jer, prema tom dijelu svijeta pozicije Evropljana i Amerikanaca u izraelsko – palestinskom sukobu (za)sad sprečavaju svako istinsko (iz)mirenje. S arapskim revolucijama, nema nikakve sumnje da će doći i do historijskih promjena u sukobu s jevrejskom državom. A da bi razumjeli situaciju u Palestini i stvarno stanje moramo se vratiti u prošlost, saznati kako je nastao Izrael.
Od vremena prve cionističke konferencije koja je održana u avgustu 1897. godine u Švicarskoj, cionistički pokret je doživio velike promjene i nesuglasice. Najveća razilaženja u pokretu u toku jednog stoljeća koja su od velikog značaja mogu se ograničiti na tri stvari koje obuhvataju:

1. položaj nacionalne države;
2. ime koje će nositi ona;
3. granice koje mora posjedovati.
Na prvoj konferenciji su nastale velike nesuglasice kod vođa cionističkih organizacija oko mjesta na kome se treba formirati država Jevreja. Na spisku su bile mnoge države i područja u opticaju, tako da su se na listi našle države koje su bile pod vlašću Velike Britanije, zatim Sinaj, Kipar, Palestina, a razmišljali su da to bude i Argentina, Uganda. Početkom prošlog vijeka je preovladalo mišljenje da Uganda bude njihova nacionalna država, a posebno su to podržale najistaknutije vođe, Hajem i Ejzman kao tadašnji predsjednik cionističkog pokreta i prvi predsjednik jevrejske države koja je formirana 1948. godine u Palestini. Njihovi protivnici su tu državu zvali Ejzmanovom Ugandom, ali ta razilaženja su ubrzo nestala kada je Palestina proglašena njihovom državom i to iz dva razloga:

Prvo: taj položaj je od velike strateške važnosti za veliku Britaniju.
Drugo: jaka vjerska struja i cionistički desničari su bili uporni da njihova država bude Palestina zbog vjerskih i drugih razloga što je i ostvareno nakon kolonizacije Palestine od strane Velike Britanije i proglašenjem Izraela u njoj.

U periodu od 1897. do 1948. godine uprkos mnogim cionističkim sastancima, oni se nisu dogovorili o imenu svoje države, o samoj državi, niti njenim granicama. U noći, 04. maja 1948. godine David sin Goriona je sazvao privremeno nacionalno vijeće koje se sastojalo od 37 članova istaknutih cionističkih vođa. Sastanak se održao u Tel Avivu gdje su proglasili svoju državu. Razilaženje je bilo oko imena i granice novonastale države. Predlagali su da ime njihove države bude: Država Jevreja, Cionistička država, Hebrejska država, Zemlja Izraela.

Nakon rasprave odabran je naziv Izrael, iako je to ime bilo strano većini članova. To pokazuje da je postojalo razilaženje među članovima oko imena države od samog početka, a na to pokazuje i činjenica da je američki predsjednik Harry Trooman bio gotovo izdao proglas o priznavanju Jevrejske države, a ne Izrael, jer je američki predsjednik dobio zahtjev od jevrejske agencije za priznavanje nove države pod imenom Jevrejska država. Ispravku je Bijela kuća uvažila nakon čega je uslijedilo izdavanje proglasa o priznavanju Izraela.

Tokom zasjedanja privremenog vijeća došlo je do nesuglasica i oko granica nove države, da li da one budu na osnovu podjele Palestine iz 1947. godine na hebrejsku i arapsku državu, ili da to budu granice Palestine nakon kolonizacije od strane Velike Britanije ili da to budu granice zacrtane konferencijom u Parizu 1919. godine ili da to budu tevratske granice velikog Izraela. Sin Goriona je bio uporan da te granice budu neograničene, podložne širenju.

Nakon toga je potpisan dogovor o granicama koji se sastoji od nekoliko tačaka:
1. Izrael je kolijevka jevrejskog naroda;
2. Generalna skupština pri Ujedinjenim nacijama je 29. novembra 1947. godine prihvatila program koji poziva ka uspostavi jevrejske države i od njih je traženo da poduzmu potrebne mjere za ostvarenje tog cilja;
3. Na osnovu prethodnog, nakon kolonizacije Velike Britanije i na osnovu prava Jevreja, te na osnovu pravosnažnosti odluke Generalne skupštine pri Ujedinjenim nacijama proglašava se jevrejska država koja se zove Izrael.
4. Izrael otvara sva svoja vrata povratnicima Jevrejima i dužnost svih koji žive u Izraelu jeste gradnja Izraela u kojem je svima zagarantovana sloboda, bez obzira na rasu i vjeru, sloboda vjere, jezika, kulture i obrazovanja, a UN „će stajati u zaštiti svih naroda.“
5. Izrael je spreman da sarađuje sa UN da bi se ispunile spomenute tačke dogovora, a poduzeće se potrebne mjere za ekonomsko jačanje Izraela. Tri puta je oglašavana podjela Palestine na osnovu prethodnog dogovora, a to je sve bilo u saradnji sa UN. Time su granice Izraela predstavljale granice jevrejske države kao što je i dogovoreno. Pismo koje je stiglo predsjedniku Troomanu ukazuje na postojanje Izraela kao slobodne države priznatih granica od strane UN. Bijela kuća je dobila obavijest da su granice Izraela granice jevrejske države što potvrđuje i dogovor o podjeli Palestine. Na osnovu toga predsjednik Trooman je 28. maja 1949. godine, godinu dana nakon formiranja Izraela i nakon arapsko – izraelskog rata i potpisivanje mira, a dvije sedmice nakon primanja Izraela u UN, uputio oštru kritiku vlastima Izraela u kome traži od njih povlačenje sa arapskih teritorija i omogućavanju izbjeglicama da se vrate svojim kućama. Izrael to odbija, a predsjednik Trooman opisuje takav stav Izraela kao opasnost za mir na tom području. Izrael je odgovorio na prijetnje Troomana izjavljujući da su teritorije koje su zauzete od njihove strane od velikog značaja za njegov opstanak i sigurnost, a američka uprava je odgovorila šutnjom. Prešutnost međunarodne zajednice na okupaciju palestinskih teritorija učinila je da sporazum o miru koji je potpisan 1949. godine palestinske teritorije (pot)panu pod izraelsku vlast i uđu unutar njenih granica. Nakon toga je uslijedio napad Izraela na Egipat. Jevrejska vojska potpomognuta Velikom Britanijom i Francuskom napali su na Egipat 1957. godine. Tada su okupirali još jedan dio Palestine i područja koja su pripadala Egiptu. Godine 1967. slijedio je novi napad Izraela na egipatski Sinaj, na Zapadnu Obalu Palestine, na Golansku visoravan u Siriji. Uslijedio je napad i na jug Libana, a sve to Izrael opravdava pred javnošću kao nužnošću kojom osiguravaju sebi sigurnost. Izrael također smatra da sva područja koja on okupira u osnovi pripadaju njima i da on samo radi na oživljavanju svoje zemlje.

Od 1948. godine sin Goriona je potencirao na neodređivanju granica Izraela i on je jedina država na svijetu koja nema jasne granice. Njegov učenik Šimon Perez ostao je pri tom stavu i on u knjizi: „Razgovori sa Šimonom Perezom“ kaže: „Izrael je jedina država na svijetu koja nema svojih čvrstih granica do danas. Dokle god je Izrael bez granica, to znači da će dijalog bez granica trajati oko položaja bez granica.

Ovo je historijska prevara Jevreja i kršćana, oni su sa svojim (pod)pomaganjem (us)postavili Izrael na palestinskoj državnoj teritoriji.
Dakle, Jevreji su uz pomoć kršćana početkom prošlog vijeka uspjeli da ostvare svoj san (us)postavljajući svoju nacionalnu državu na tuđoj teritoriji. Prvi koraci ka ostvarivanju tog cilja su bili izolacija Osmanlija na čelu sa sultanom Abdul – Medžidom, kada je odbio da da privilegije Jevrejima u Palestini koja je potpadala pod osmansku vlast. Još na prvoj konferenciji cionista koja je održana 1897. godine u Švicarskoj donesena je odluka o gradnji jevrejskih naselja i naseljavanje Jevreja u Palestini koja je tada bila dio Osmanske države. Njihovi izaslanici su posjetili sultana u Istambulu i ponudili pomoć o povratku dugova Osmanske države, a sultanu su ponudili pet miliona lira u zlatu. Sultan koji je poznavao taktiku (ne)vjernika protiv muslimana i koji je opominjao muslimane od njihovih zavjera odbija njihovu ponudu. Jevreji su smatrali da su malo ponudili, te su povećali mito nudeći povratak svih dugova Osmanske države, obnovu osmanske flote i 150 miliona lira u zlatu za sultana. Ali, sultan, izjavljuje da jedan pregršt prašine iz svete zemlje vrijedi koliko svo jevrejsko bogatstvo. Jevrejima nije ostalo ništa do da svrgnu sultana. Masaoni uz pomoć Jevreja koji su se prikazivali kao muslimani i uz pomoć kršćana uspjeli su da svrgnu dotičnog sultana 1909. godine koji biva prognan nakon što mu je ugled koji je uživao uništen.

Tokom rata Jevreji su bili potpomognuti Velikom Britanijom koja se ubraja u prvog neprijatelja muslimana, a 02. novembra 1917. godine uz američku saglasnost dato je Jevrejima obećanje za uspostavu jevrejske države u Palestini. To je bio prvi značajni sporazum između kršćanske Velike Britanije i Jevreja.

Nakon Prvog svjetskog rata osnovana je organizacija kršćanskih zemalja, a 1922. godine Palestina je potpala pod britansku kolonijalnu upravu koja je imala za cilj pripremiti Palestinu za izručenje Jevrejima kako bi se osnovala jevrejska nacionalna država. Tu je Velika Britanija odigrala svoju prljavu igru i odredila je za svoga zastupnika u Palestini Jevreja Herberta Samuela koji ostaje na položaju šest godina, za to vrijeme je radio na formiranju jevrejske nacionalne države. Tada su donošeni zakoni koji su omogućavali Jevrejima hidžru u Palestinu, povećani su porezi na zemlju kako bi muslimane seljake to potislo na prodaju svoje zemlje, dozvolio je uvoz pšenice iz Australije što je onemogućilo državi i seljacima da žive od svojih sredstava. Pored toga, taj plan nije uspio i muslimani su odbili da prodaju svoju zemlju Jevrejima.

Jevreji su kao i kršćani iskazivali i još iskazuju neprijateljstvo prema muslimanima. Kovali su i još kuju zavjere protiv islama, a kroz čitavu historiju traje to neprijateljstvo i do danas nije prekinuto. U prošlom, a evo i u ovom vijeku su se udružili sa ostalim din – dušmanima: kršćanima, masonima, komunistima i nacionalistima formirajući jedan front kako bi uništili islamske zemlje i muslimane, udaljiti islam sa pozornice života, a muslimanima ponuditi zabludu. U tome su i uspjeli i vrhunac toga je bilo uništenje osmanskog hilafeta. To im je dalo mogućnost da se uvuku u blagoslovljenu zemlju – Palestinu, i da u njoj formiraju državu Jevreja. Okupirali su Palestinu, Sinaj, jug Libana, a nemaju namjeru da prestanu sa otimačinom. Stvarnost koju vidimo pred svojim očima nam ukazuje na to.

Jevreji se sa svih strana okupljaju i jačaju svojim sinovima, a posebno iz Rusije, Etiopije, istočne Evrope i Amerike, a pomoć im dolazi od kršćana kako bi ustrajali u svome neprijateljstvu i sili.

Jevreji bespravno ubijaju, tlače, čine djecu jetimima, žene zarobljavaju, ruše kuće, otimaju zemlju i na njoj grade svoje četvrti. Potrebno je ovdje ukazati da Palestina nije bila poznata po visokim građevinama, osim u današnje vrijeme kada Izrael otima njenu zemlju i na njoj gradi visoke zgrade, zatvore, logore, kasarne, zidove…, što je i vanjski pokazitelj njihove oholosti i sile.

Oni su zaboravili da su prije islama bili u belaju i nevoljama. Bili su na udaru Babilona i Rimljana, a nakon islama protjerani su sa Arapskog poluostrva, zatim je Evropa počela sa njihovim kažnjavanjem u Španiji i u ostalim područjima sve dok muslimani nisu došli u Španiju i spasili ih, a njihovo zlostavljanje i od kršćana uništenje i genocid trajalo je do prošlog stoljeća. Pod okriljem islama i muslimana Jevreji su živjeli u sigurnosti i rahatluku, njihova krv i imeci su bili zaštićeni, ali uprkos toga oni nisu zapamtili ono što su im muslimani pružili. Oni se ohole i na taj način čine fesad na Zemlji i sve vrste zločina i maltretiranja ispoljavaju prema drugima. Zato ih Allah, dž.š. opominje: „Sve što činite – činite sebi, dobro ili zlo..“ (Kur'an, XVII/7).