Nakon oslobađanja četničkog uporišta u Dubnici kao završne aktivnosti na oslobađanju Prnjavora i Kalesije, nakon kraćeg predaha nastavljene su oslobodilačke aktivnosti kalesijskih jedinica iz sastava opštinskog štaba Teritorijalne odbrane Kalesija.
U borbama za oslobođenja Memića i okolnih mjesta 11. i 12. juna 1992. godine učestvovale su 1. opštinska četa, četa Donji Rainci iz sastava 2. bataljona i 3. četa iz sastava 3. bataljona TO Kalesija, kao i četa iz sastava TO Zvornik. Oslobođen je Brezik, zatim Memići, Bulatovci i Mahala. U tim borbama 11. i 12.juna poginuli su borci Opštinske čete: Enver Pezić, Fehim Mešanović, Mujaga Mujaković, Arzet Hasanović i Rašid Jukanović, zatim Himzo Križevac iz 3.čete 3. bataljona i Dževad Džafić, komandir čete Donji Rainci.
Prethodno, krajem maja formiran je Treći bataljon Opštinskog štaba TO Kalesija. Prva i druga četa ovog bataljona bila je sastavljena uglavnom od pripadnika Prnjavorske čete,treća četa bila je sastavljena od boraca iz Kalesije Gornje i Memića, dok su Četvrtu četu činili borci iz Mahale, Hajvaza i Capardi. Kao datum formiranja ovog bataljona čiju su okosnicu činili borci Prnjavora uzima se 28. maj 1992. godine. Od borbenih dejstava prnjavorskih boraca treba istaći borbe na Visu i Vukovini u junu 1992. godine. Tako je 2. prnjavorska četa uspjela 14. juna 1992. godine ovladati Vukovinom i Visom, ali se zbog žestokog granatiranja morala povući. Tri dana kasnije, 17. juna 1992. godine u napadu je pored 2. prnjavorske čete učestvovala i 1. opštinska četa. Prnjavorska četa je uspjela zauzeti Vukovinu i istočne padine Visa, dok je Opštinska četa zauzela vrh Visa, gdje se održala naredna 24 sata. Nažalost, jedinice koje su zamijenile Opštinsku četu na Visu, napustile su ove položaje, tako da se 2. Prnjavorska četa morala uz gubitke povući sa Vukovine.

Takođe, na sjeverozapadnom dijelu opštine vođene su oslobodilačke aktivnosti. U tu svrhu u Tojšićima je 14. maja 1992. godine formiran 1. bataljon sastavljen od boraca Tojšića, Vukovija, Kikača, Hrasna, Seljublja i drugih mjesta. Na udaru agresora prvo se našlo Seljublje, kojima tzv. JNA daje ultimatum za predaju oružja i prihvatanje lojalnosti SAO Semberija i Majevica. Krizni štab odbija ultimatum, tako da je 30.maja počeo napad na Seljublje i povlačenje mještana prema Gornjem Hrasnu. Sutradan su preduzeli protivnapad radi izvlačenja imovine iz kuća. Pripadnici 1. bataljona učestvovali su 15. juna u akciji oslobađanja Čaklovića, koji su predvodile tuzlanske jedinice, i koje 19. juna oslobađaju Čakloviće. Ubrzo dolazi do oslobađanja Gojinog brda, Vujana i Todorovića (27. juna).

Izvor: Gornja Spreča Kalesija