Na današnji dan prije tačno dvadeset i pet godina vojnici JNA potpomognuti lokalnim četnicima počeli su sa zauzimanjem istočne kapije tadašnje Republike BiH Zvornik. Multietnički grad koji je taj naziv nosio sve do početka aprila kada je Drinom, rijekom koja ga do tada krasila potekla krv. Krv Bošnjaka iz ovog grada.

Kako su Srbi znali sve?

Odmah nakon odvajanja BiH od „krnje“  Jugoslavije koju su već ranije napustile Slovenija i Hrvatska rat u zraku se polagano osjećao. Članovi SDS-a potpomognuti vojnom silom JNA, već ranije su Srbe u Zvorniku upoznali sa scenarijom koji se sprema ovome gradu. Krajem marta 1992. Božo Vidović je tajno pozivao Srbe da drže straže. Oružje je počelo pristizati iz Srbije preko mosta koji je povezivao Zvornik i Mali Zvornik. Neđo Cvijetinović i Milo Đukanović iz Bubanj potoka kod Beograda bili su zaduženi za pošiljke naoružanja za Srbe u Zvorniku i okolnim selima. Nakon što je Željko Ražnatović Arkan 1.aprila napravio pokolj u Bijeljini, isti scenarij je spremljen i za Zvornik. Prvo su ovaj grad izdali milicioneri Srbi koji su iz magacina odnijeli svo naoružanje, a izvukli su i sva vozila u sela u kojima su Srbi bili u većini. Nakon njih u večernjim satima 5.aprila iz grada odlaze i svi Srbi, navodno idu na vikend kod rodbine, ali se više nisu vraćali. U Čelopek nedaleko od Zvornika dovezeno je i ukopano 20 tenkova iz razloga „vojne obuke i bezbjednosti“, kako su tvrdili mediji pod pokroviteljstvom SDS-a.  Već 6.aprila radnički i đački autobusi su vraćeni zbog srpske barikade najprije u Karakaju na putu za Tuzlu, a kasnije i na Meterizama, na samom ulazu u Zvornik. U ovom gradu tada je sve stalo. Tada je i muslimansko stanovništvo počelo da se organizuje i da se priprema za bijeg kako ne bi doživjeli sudbinu bijeljinaca koji su ubijeni u svojim kućama.

Sastanak sa Arkanom

Tek što su predeverali 6.april dan kasnije u Malom Zvorniku (Srbija)  je održan sastanak Opštinskog savjeta za narodnu odbranu na kojem je prisustvovao i sam Željko Ražnatović Arkan, te predstavnici tzv. Srpske opštine Zvornik. Prema tvrdnjama prisutnih, te prema pisanjima Mirzeta Hamzića Arkan je odmah nakon ulaska u salu gdje se održavao sastanak išamarao predstavnike iz novonastale i samoproglašene Srpske opštine Zvornik. Razloge za ljutnju Arkan je našao u tome što ga je zvornički SDS „zamaljavao“ jer je Zvornik trebao pasti prije priznavanja BiH kao suverene republike. Nakon ovog sastanka pomaka nije bilo, Muslimani su u strahu dočekali veče gdje su počeli sa održavanjem straža i čuvanjem haustora u zgradama.

Ulazak Arkana i prva ubistva

8.aprila na Vidakovoj njivi rodoljubi i organizatori straža uhvatili su četiri dobro opremljena arkanovca. Bili su naoružani do zuba, a kod njih su pronađene i žice za davljenje te planovi na kojima su ucrtani putevi prema selima Kula Grad i Divič. To jutro i novinarka Gordana Imširović-Mandić preko Radio Zvornika poziva građane da zauzmu položaje i brane svoj grad. Oko deset sati taj dan počela je ofanziva na Zvornik i goloruko Muslimansko stanovništvo. Sa zgrada na ulazu u Zvornik i sa onih iz Malog Zvornika počeli su djelovati i snajperisti, koji su gađali civile, pa čak i kola hitne pomoći koja su taj dan neprestano razvozila ranjene zvorničane. Nakon snajperskih napada uslijedilo je i granatiranje, nakon čega Bošnjaci spas traže bijegom na Kula Grad i Snagovo. Nadmoćna armija iz sata u sat je sve više napredovala, a Željko Ražnatović Arkan ulazi u Zvornik, gdje njegovi vojnici odmah počinju sa ubistvima. Tada je svima bilo jasno da je Zvornik pao u ruke neprijatelja, a Drinom je potekla krv nedužno ubijenih civila, žena i djece. Ubistva koja su započeta 8.aprila nastavljaju se i danima kasnije, a fabričke hale „Alhosa“ i „Standarda“ postale su prave kasapnice. Do tog kobnog 8.aprila rijeka Drina je tekla bistra i čista, a nakon tog datuma oboljena krvlju nedužnih Bošnjaka koji su samo glasali za to da imaju državu.