Devetog januara bit će obilježen tzv. „Dan Republike Srpske”, jer su tog datuma, 1992. godine, srpski političari iz SDS-a izvršili državni udar i proglasili paradržavnu tvorevinu sa genocidnim programom, koja se mogla realizirati samo masovnim ubistvima i progonima nesrba.
Unazad nekoliko godina bh. patrioti Deveti januar obilježavaju kao Dan početka genocida nad Bošnjacima. Na žalost, međunarodni faktori i instrumenti policijske države mnoge od njih su isprepadali, tako da su neke općine u kojima je organiziran Dan početka genocida nad Bošnjacima, ucijenile patriotske organizacije da će ih izbaciti iz Budžeta ako i ove godine budu išta organizirali za Deveti januar. To znači da bošnjačka politika na lokalnom nivou postaje dio zavjere protiv istine, tako što obezbjeđuje da „tzv. Dan Republike Srpske” bude obilježavan kao praznik od časti i morala.

Sa bošnjačkog i patriotskog stanovišta Deveti januar je početak genocida nad Bošnjacima, i kao takav treba da bude obilježavan u svim antifašističkim sredinama. Preporuku za obilježavanje dao je i Institut za istraživanje genocida iz Kanade.
Atmosferu u kojoj se podsjećanje da je Republika Srpska nastala na masovnim grobnicama pokušava proglasiti „morbidnim” i „ekstremnim”, najbolje ilustrira izjava Hakije Meholjića iz Srebrenice, koji, očito za račun velikosrba, kaže sljedeće: “To je sramno i kukavički. Republika Srpska je sastavni dio BiH, a Srebrenica je u Republici Srpskoj i to treba poštovati, jer je to zakon.” Pa bio je Zakon i Referendum iz 1992., koji nije predviđao nikakve entitete! Zašto se na taj Zakon ne poziva Meholjić, namjesto što se poziva na „zakon” na kome je, zločinom genocida, stvorena Republika Srpska? Njegova izjava na tragu je izjave savjetnika u srebreničkoj opštini Cvijetina Maksimovića koji kaže da ovakvu poruku – a riječ je o fotografiji ekshumiranih tijela u kontekstu podsjećanja na „Dan Republike Srpske” – mogu uputiti samo “bolesni umovi u BiH koji ne gledaju u budućnost, nego žive od prošlosti, u koju se stalno vraćaju”.
Može li neko Jevrejima kazati da su „bolesni” zato što pamte holokaust, kao što se, evo, Bošnjacima govori da su „bolesni umovi” zato što pamte svoje žrtve koje su ugrađene u temelje genocidne Republike Srpske? Po ovoj logici bi sve što je stečeno nelegalnim i kriminalnim putem trebao da ostane u vlasništvu bandita, dok bi oštećena strana bila optužena da se „vraća u prošlost” pa traži ono što joj je oteto. Bošnjacima je otet prostor ravnopravnosti i slobode tamo gdje su živjeli do 1992. godine, tako da je svako podsjećanje na bošnjačku obespravljensot izvorni antifašizam, dok je svako sataniziranje ovog traženja ljudskih prava, zapravo, odbrana fašizma i odbrana genocidne Republike Srpske.