Kao što i sami znate, televizija je prilično komplikovana stvar, i mnogi ljudi doprinijeli su njenom razvoju. Prema tome, nju nije izmislio samo jedan čovjek. Lanac zbivanja koji je doveo do tog izuma otpočeo je 1817. godine kada je švedski hemičar Jöns Jacob Berzelius otkrio hemijski element selen.
Kasnije je ustanovljeno da količina električne struje, koja može da protiče kroz selen, zavisi od količine svjetlosti koja na taj selen pada. Ta osobina se zove fotoelektricitet.
To otkriće navelo je 1857. godine američkog pronalazača George R. Carey-a da stvori prvi grubi televizijski sistem upotrijebivši fotoelektrične ćelije. Slika nekog prizora ili predmeta bila je prenijeta pomoću sočiva na grupu fotoelektričnih ćelija, a svaka od ovih je regulisala struju koju je propuštala prema odgovarajućoj sijalici i grupi sijalica razmještenih slično kao fotoćelije.
Grubi obrisi predmeta čija je slika bila prenijeta na fotoelektrične ćelije pojavili bi se svijetljenjem određenih sijalica u grupi.
Zatim je uslijedio pronalazak Nipkova 1884. godine. To je bila jedna okrugla ploča sa rupicama, koja se okretala ispred fotoelektričnih ćelija, i druga ploča koja se okretala pred očima posmatrača. Međutim, princip toga pronalaska bio je isti kao i Kerijev.
Godine 1923. prvi put su stvarno prenijete slike preko žica. To su postigli Džon Berd u Engleskoj i Čarls Dženkins u Sjedinjenim Američkim Državama. Tada je došlo do velikih poboljšanja u razvoju televizijskih kamera. Vladimir Zvorikin i Filo Farnsvort razvili su svoje tipove kamera; prvi tip bio je ikonoskop, a drugi desektor slike.
Oko 1945. godine cijevi za pretvaranje svjetlosne slike u oba tipa kamera zamijenjene su takozvanim ortikonom. Danas televizijski aparati također koriste za sliku cijev poznatu pod imenom kineskop. U toj cijevi nalazi se električna puška koja šalje elektrone ka ekranu usmjeravajući ih od tačke do tačke upravo na onaj način na koji to čini mlaz u cijevi kamere koja nam omogućuje da dobijemo sliku.
