Stotinama godina gradsko stanovništvo je kupovalo vodu za piće od profesionalnih vodonoša, koji su imali dozvolu od opštine za taj posao i bili pod stalnom kontrolom.
U gradovima je nekada voda iz izvora i iz bunara bila zagađena, pa se nije mogla upotrebljavati za piće. Vodonoše su prodavale čistu vodu iz arteskih bunara i rezervoara sa prečišćenom riječnom vodom. Prenosili su je u buretu, na kolicima u koja je bio upregnut konj ili su ih vukli oni sami. Na spratove se voda izvlačila kofama. Cijena toj pitkoj vodi bila je određena, a kontrola veoma stroga. Noću, kola sa vodom nisu smjela da se ostavljaju na ulici, da se bure ne bi zagadilo. Kod nas su se vodonoše zvale “sakadžije.”