Slavni srbijanski glumac Dragan Nikolić preminuo je danas posle duge i teške bolesti.
Legendarni glumac preminuo je u 73. godini u bolnici u Beogradu.
Kao Flojd je u “fići” bio luda glava što do podne uvijek spava, a znao je i po koji šlager da otpjeva Nedi Arnerić u “Ko to tamo peva”.
Osim toga, kao Popaj se u “Balkan ekspresu” brinuo o jednoj maloj Jevrejki, uz Tihog se u “Otpisanim” borio protiv Njemaca, da bi koju godinu kasnije, u povratku, došao glave Krigeru.
Išao je i na trke u Monci, a u jednoj od posljednjih uloga, u filmu “Vidimo se, Montevideo”, igrao je prvog predsjednika FIFA Žila Rimea.
Dragan Nikolić rođen je 20. avgusta 1943. godine u Beogradu.
Odrastao je na Crvenom krstu, a nakon završene osnovne škole upisao je Četrnaestu beogradsku gimnaziju koju nije završio jer je bio premješten u Ekonomsku školu.
Dvije godine nakon toga, 17-godišnji Dragoslav, kako mu je bilo puno ime, kao najmlađi student upisao je Akademiju za pozorište, film, radio i televiziju.
Diplomirao je na Fakultetu dramskih umetnosti u Beogradu.
Prvu ulogu na filmu imao je 1964. godine u filmu “Pravo stanje stvari”, a godinu dana kasnije u odjavnoj špici serije “Dovoljno ćutati” umjesto punog imena stavljeno je – Dragan Nikolić – i to je ostalo za cio život.
Prvu značajnu ulogu ostvario je u filmu Živojina Pavlovića “Kada budem mrtav i beo” iz 1967. godine, za koju je nagrađen diplomom na festivalu u Puli godinu dana kasnije.
Osim toga, 1985. godine osvojio je i Oktobarsku nagradu grada Beograda za “kreativnu sposobnost da uzbudljivo predoči lik velikog psihološkog raspona u filmu “Život je lep”.
Tokom svoje bogate karijere snimio je više od 30 filmova; ističu se još „Horoskop“ (B. Drašković, 1969); „Bube u glavi“ (M. Radivojević, 1970), „Uloga moje porodice u svetskoj revoluciji“ (B. Čengić, 1971), “Mlad i zdrav kao ruža” (J. Jovanović, 1971), „Bez reči“ (M. Radivojević, 1972, Car Konstantin u Nišu), „Kičma“ (V. Gilić, 1975), “Nacionalna klasa” (G. Marković, 1979, Car Konstantin), “Ko to tamo peva” (S. Šijan, 1980), „Banović Strahinja“ (V. Mimica, 1981), gde je za ulogu turskog pljačkaša Alije nagrađen Zlatnom arenom u Puli, „Sezona mira u Parizu“ (P. Golubović, 1981), „Nešto između“ (S. Karanović, 1983), “Balkan ekspres” (B. Baletić, 1983), „Obećana zemlja“ (V. Bulajić, 1986), “Poslednji krug u Monci” (A. Bošković, 1989), “Original falsifikata” (D. Kresoja, 1991).
Nastupao je i u kratkim igranim filmovima te na televiziji; veliku popularnost kod mlađe publike donio mu je lik Prleta iz filmova i televizijskih serija “Otpisani” (1974) i “Povratak otpisanih” (1976), režisera Aleksandra Đorđevića, a istakao se i u seriji šou programa “Obraz uz obraz”, zajedno sa suprugom Milenom Dravić.
Godine 2000. dodijeljena mu je Nagrada „Pavle Vuisić“, koja se dodjeljuje glumcu za životno djelo.
Sa suprugom Milenom Dravić nije imao djece.